چگونه می توان پذیرفت هتلداری نیز "صنعت" است در حالیکه قوانین رایج و حاکم بر آن آن نادیده گرفته می شود و یا حداقل جدی گرفته نمی شود؟
هتلداری در قالب صنعتی پیشرو و سودآور روز به روز در حال درنوردیدن مرزها و نوآوری های جدید است و همین فرامرزی و یا حتی بدون مرز بودن این صنعت انطباق پذیری و الگو پذیری را علی رغم تصور همگان پیچیده تر می نماید.
هتلداری به دلیل ذات خدماتی بودن هم خود ذاتاً قابلیت توسعه و ارائه دارد و هم الزامات ذاتی و حیاتی آن. برای مثال صنعت هتلداری متفاوت از صنایع الکترونیک مانند تلویزیون و کامپیوتر و تلفن همراه است. در چنین صنایع مصرفی و کالایی می توان کالا را در مکانی تولید نمود و در مکان و یا کشوری دیگر با خصوصیات جغرافیایی متفاوت عرضه و یا مصرف نمود. صنایع مصرفی این چنینی را می توان در مکانی تولید نمود و در مکان متفاوت دیگر مصرف نمود. اما هتلداری و روحیات صنعتی تشکیل دهنده آن از این قاعده کاملا متمایز و متفاوت است.
هتلداری هم خودش است یعنی ذات درونی و تشکیل دهنده خدماتی اش و هم قواعد پذیرفته شده حاکم بر آن. منظور از این قواعد پذیرفته شده و حاکم بر صنعت هتلداری چیست؟ خیلی سریع می توان به اصل موضوع پرداخت که همان بررسی زوایای فصل خلوتی و راهکارهای عملیاتی است. بدیهی است اولین چیزی که به ذهن خطور می کند سیاست های تخفیفی از سوی هتل جهت تشویق مسافران و ایجاد انگیزه سفر است. اما آیا این تمام راه حل است؟ اصلا چنین صورت مسئله ایی بدین شکل در هتلداری مدرن وجود دارد؟
متن کامل این یادداشت را از اینجا دانلود کنید.
